In de herfst van 2001 smeulden de resten van het gesmolten staal nog na op Ground Zero, toen ik in Den Haag de cursus psychognomie volgde. Gelaatsdeskundige Annette Müller legde uit dat je aan de hand van bepaalde gelaatskenmerken het exacte karakter van iemand kunt aflezen. De tweede cursusdag vertelde ze over haar optreden bij Kopspijkers. Jack Spijkerman had haar een foto laten zien van een kale man, van achteren gezien. Ze zei dat ze op dat moment niet wist dat het om Pim Fortuyn ging, terwijl de meerderheid in het publiek dat wel doorhad. Er werd dus gelachen toen ze zei dat aan de plooien in zijn nek goed te zien was dat hij wel van ‘knuffelen’ hield. Aan de hand van zijn ietwat dikke nek concludeerde ze verder dat het om iemand ging ‘die nogal eens uit zijn nek kletst’.
Ik was natuurlijk nieuwsgierig wat Annette in mijn gelaatstrekken kon zien. Bij mijn gezicht constateerde ze onder andere dat mijn rechterkaak breder is dan mijn linkerkaak. Een paar weken later hoorde ik haar tegen een vrouw zeggen dat haar linkerkaak breder was, en dat ze daar blij mee moest zijn. Mijn niet al te grote oren spitsten zich. “Want”, zo was haar uitleg, “als de nadruk meer rechts zou liggen, dan had je altijd de neiging gehad om je mening voortdurend naar anderen toe uit de dragen.” Aha. Blijkbaar had ik dus niet alleen voortdurend de neiging om mijn mening te verkondigen, dat bleek nu volgens haar ook nog eens vervelend te zijn.
Als ik terugkijk op mijn jonge jaren, dan kan ik wel een paar voorbeelden bedenken waar dat inderdaad heeft gespeeld. In de tijd dat ik voor het eerst over reïncarnatie las, en daar enthousiast over was, wilde ik dat inderdaad erg graag met iedereen delen. “Wist je dat we reïncarneren, geweldig toch!?” Of die ene keer in 1994. Ik was (in de ban van de idee dat je je eigen werkelijkheid creëert. Daarnaast vond ik het leuk om dingen te voorspellen. Bijgevolg moest iedereen weten dat Nederland Wereldkampioen Voetbal zou worden! Toch gek eigenlijk dat dat niet gebeurde.
Dus inderdaad, ik deel graag mijn mening met anderen, of beter gezegd: ik deel mijn mening graag mee. En aangezien schrijven toch iets als een hobby van me is, is het hoog tijd geworden voor een blog op internet. Tja, je moet ergens beginnen.
Over het begin van deze blog gesproken. In februari van 2007 ben ik gestopt met de Pabo. De belangrijkste reden was dat ik de tijd niet kon vinden voor alle opdrachten van de vakken en de voorbereiding voor de stagedag, naast mijn 32-urige werkweek. Wel was het een geweldige tijd met leuke medestudenten (die best goed waren in rekenen!). Ook volgde ik eindelijk eens wat psychologievakken in plaats van wiskundige en het was een unieke ervaring om voor de klas te staan. Mijn respect voor leraren is verder gestegen. Afijn, weer een ervaring rijker zullen we maar zeggen.
Ik riep dat ik parttime bleef werken omdat ik een boek ging schrijven. Vervolgens kreeg ik maandenlang van verschillende mensen dagelijks de vraag hoe ver mijn boek al gevorderd was. Ik ook met mijn grote mond. Het afgelopen jaar heb ik wel veel boeken ge… lezen en intussen ziet mijn huisje er een stuk gezelliger uit. Ook heb ik voortdurend ideeën voor een boek genoteerd, die werk ik ergens dit millennium nog wel eens uit ;-)
Mijn blog krijgt niet het karakter van een dagboek. Lijkt me niet echt interessant. Ik zie mezelf al geen blog van iemand anders lezen, laat staan als het ‘saai’ over dagelijkse beslommeringen gaat. Nee, het lijkt me leuker om een keer per maand over actuele onderwerpen te schrijven, of over iets waar ik me lekker aan heb geërgerd. Ik kan me bijvoorbeeld ergeren aan het vele geklaag in Nederland! Paul Schnabel, directeur van het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP), zei dat pas ook in een interview met Trouw. En Charles Groenhuijsen heeft om dezelfde reden zelfs een heel boek geschreven, “Leve Nederland” geheten.
Zo zal het in mijn verhalen ongetwijfeld af en toe over voetbal gaan, als iedereen van Basten straks weer enorm gaat afkraken terwijl onder zijn leiding het Nederlands Elftal het ontzettend goed doet, en waarschijnlijk gewoon (minstens) de halve finale haalt. Net als op het vorige EK, toen de bondscoach en de spelers van begin tot het eind bedolven werden onder de kritiek.
Het zal af en toe ook over spirituele onderwerpen gaan. In mijn ogen is een onderwerp overigens al snel spiritueel. Natuurlijk zal ik het soms over Karin hebben. En de psychiatrie. En over onderwerpen die in de eerste alinea langs zijn gekomen. En de politiek! Hmm, hoe ik dat ga doen zonder zelf al te veel te klagen weet ik nog niet.
Voor nu wens ik iedereen een gelukkig Nieuwjaar en dat we allemaal genoeg discipline mogen hebben om onze goede voornemens uit te voeren!!
