Toeval

De Olympische Spelen waren al een aantal weken onderweg toen ik ’s ochtends al luisterend naar radio 1 mijn baard ontprikkelde. Even verderop lagen mijn verzamelde China paperassen klaar om gebruikt te worden. Mijn verhaal voor 08-08-‘08 zou over China gaan. Ik had er nog zo naar uitgekeken om de kwestie Tibet daarbij te behandelen. Maar mijn zelf opgelegde deadline was voorbij gegaan zonder dat ik zelfs mijn schouders er bij ophaalde. Zo sterk had ik mezelf begin dit jaar voorgenomen om elke maand een verhaal te schrijven, maar nu was er toch iets waardoor dit naar de tweede plek van mijn prioriteitenlijstje verdween. En net als een zilveren medaille op de Spelen leek ook hier de tweede plek enorm ver verwijderd van de eerste. De eerste plaats? Ik was verliefd. Ik ben verliefd!

Op de radio hadden ze het over de ontwikkelingen in Peking. De Nederlandse medailles werden nagenoeg alleen door vrouwen gewonnen. Het verschil met de prestaties van de mannen was zo groot dat een hoogleraar werd gebeld om dit te verklaren. Deze kwam met de argumentatie dat vrouwen op belangrijke momenten beter om kunnen gaan met prestatiestress, omdat ze emotioneel anders in elkaar zitten. Zijn uitleg werd als zoete koek geslikt. Ik stond perplex: wat een onzin! Op de Spelen worden (ongeveer) net zoveel medailles uitgereikt aan vrouwen als aan mannen. Er moeten landen zijn waar de mannen juist meer prijzen binnenhalen. Dus tenzij het dan om een specifiek Nederlands mannen-vrouwen fenomeen gaat (dat was niet zo) klopt die emotionele redenering van geen kanten.

Later verscheen een artikel van Ellen de Bruin in de NRC waar meer genuanceerd werd ingegaan op de medaillekwestie. Een paar potentiële verklaringen passeerden de revue. Sinds de Gouden Eeuw bestaat in Nederland het beeld dat de Nederlandse man een sul is en de vrouw de broek aan heeft. In Frankrijk, waar de mannen de medailles wonnen, heerst een hele andere cultuur. De Scandinavische landen (mannen meer medailles) en China en de Oostbloklanden (vrouwen) ondersteunen deze theorie niet en dus komt de Bruin in haar artikel tot de conclusie dat het gewoon toeval is.

Dat is wel heel makkelijk geredeneerd. We hebben er geen verklaring voor en dus is het toeval. De wetenschap past deze toevalsredenatie ook om de haverklap toe. Om niet te hoeven toegeven dat er wellicht een uitleg is die ze nog niet hebben ontdekt, of niet openbaar willen maken omdat het niet in haar eigen denkkader past.

Zo is bijvoorbeeld de zon 400 keer zo groot als de maan. En warempel, vergeleken met de maan staat de zon 400 keer verder weg van de aarde. Met als leuk gevolg dat de maan precies groot genoeg is voor een prachtige zonsverduistering op zijn tijd. Hoezo allebei precies 400, waarom deze curieuze verhouding? Ik kan jullie verklappen dat er leuke theorieën de ronde doen onder complotdenkers. De reguliere wetenschap neemt echter niet eens de moeite om te zeggen dat die theorieën onzin zijn. “Het is toeval.”

In juni ging ik naar Paula voor een behandeling magnetiseren. Paula woont wel ver weg, 150 km. van Tilburg, maar dat maakt niet uit. Ze vond een energetische blokkade rond mijn hart en behandelde deze. Nu zou ik makkelijker enthousiaste, verliefde gevoelens kunnen ervaren. Een paar weken later deden zich superromantische ontwikkelingen voor in mijn leven met als gevolg een verliefdheid waar je u tegen zegt. Eentje die nog lang niet in woorden is te beschrijven. Mijn vriendin, die nog nooit van Paula of magnetiseren had gehoord, woont wel ver weg, 150,5 km. van Tilburg, maar dat maakt niet uit. Trouwens, ze woont amper 500 meter van Paula vandaan.

Toeval?


.