zondag 1 maart 2009

2.19

Het kan raar lopen. Een reeks sessies met een loopbaanadviseur leidde weliswaar tot de bevestiging dat ik in een team met actuarissen niet op de juiste plek zat; iets concreets wat ik wél kon doen, kwam er niet uit. Ook de zeven maanden India die ik mezelf vervolgens cadeau deed, brachten me op dat gebied niet verder. Terug in Nederland ging ik de Pabo-opleiding dan maar volgen. En omdat ik toch een inkomen nodig had, ging ik er bij werken. Zo werd ik informatieanalist bij Sogeti. Al na een paar weken in mijn eerste opdracht bij een klant, was ik blij verrast omdat ik eindelijk werk had gevonden dat ik écht leuk vond. Het is een cliché: als je niet op zoek bent, dan vind je het.

Niet alleen het werk zelf was meer dan de moeite waard, ook de collega’s en het gebouw waren tof. Hoge gebouwen hebben me altijd geboeid en nu zat ik elke dag op de 19de verdieping met uitzicht op de Randstad. Op mijn vierde werkdag, 18 januari 2007, kwam ik voor een vergadering op de 35ste verdieping. Ik was niet eerder zo hoog op een werkvloer geweest en begreep niet hoe mensen in een heen en weer zwiepend gebouw hun werk konden doen. Het bleek een uitzondering te zijn: buiten raasde een storm met windkracht 10.

Vanaf mijn plekje op de 19de was in de verte Delft goed te zien, waar een paar maanden geleden een prachtige rookwolk te bewonderen was omdat er een universiteitsgebouw in brand stond. Even verder lag Den Haag, vanwaar ik ooit de files op de A13 trotseerde om in Rotterdam te komen werken. Afgelopen vrijdag nam ik voor de tweede keer afscheid van de stad van Feyenoord.

Als iets goed voelt of op je pad hoort, dan wordt dat vaak bevestigd door zogenaamde toevalligheden. Bij mij uit zich dat dan met data en getallen. Even ter informatie: mijn favoriete getallen zijn 7 en 19. Heel kinderlijk heeft dat met mijn verjaardag te maken. Nu wil het toeval dat er twee mensen zijn die elk een rol in mijn leven hebben gespeeld en allebei de 19de jarig zijn, op dezelfde dag. Het gaat trouwens om twee vrouwen, verdere details doen er even niet toe. De ene vrouw is precies 7 maanden jonger dan ik, de ander precies 19 maanden. Dus je begrijpt dat ik het leuk vond om te werken in gebouw 2 op de 19de verdieping, hun verjaardag: 2-19.

Van de ruim twee jaar dat ik op deze opdracht zat, heb ik een paar maanden niet op deze verdieping gewerkt. Het waren moeilijke maanden. Dat het een moeilijke tijd was, lag niet aan de getallen of de werkomgeving, maar aan het feit dat mijn jongste zus was overleden. Toen ik voor mezelf alles weer enigszins op een rijtje had, de heftigste pijn achter de rug was, verhuisde ik toevalligerwijs weer naar de 19de.

Op mijn laatste werkdag lagen op de werkvloer her en der grote lege bakken. Dit weekend vindt er een verhuizing plaats. Grappig genoeg zou ik met nog een dag langer werken mee verhuisd zijn naar een andere verdieping. Wat een timing. Ook de rest van de dag vloog de 219 me om de oren. Als ik alles zou vermelden, zouden jullie me voor gek verklaren, terwijl ik er verder ook niets aan kan doen, ik neem alleen maar waar. Het allerlaatste wat ik op mijn werk deed, was op internet checken hoe de beurs de week uit ging. En warempel, de slotstand van de AEX: 219 punten.

Afscheid nemen is niet altijd leuk, maar het kan wel mooi zijn.

1 opmerking:

Anoniem zei

Hoi Robert,

Leuk dat je de bloggen weer oppakt. Jouw stukken zijn altijd leuk om te lezen. Het ga je goed en hopelijk heb je snel weer een leuke baan.

Groeten,
John